Patricia Alonso Fernández:
Yérase una vegada un pueblu mui pequeñu que taba mui a les afueres de Xixón. Yera tan pequeñu y tenía tan pocos habitantes que casi naide conocía'l llugar, pero yera un pueblu preciosu y guapu.
Vivíen rodeaos de xardines bien cuidaos y cases precioses y a nenguna-y faltaben detalles. Pero vivíen nun gran aburrimientu porque tolos díes parecíanse muncho.
Un día ocurrióse-yos facer una pequeña romería y pregonalo per too Xixón pa que la xente conociese un pueblu tan guapu como esi. Pues oye, que xubió muncha xente a la fiesta. Nun hubo naide que nun-y gustara'l pueblu.
Dende entós tolos branos llénase aquello de muncha xente que quier sacar munches semeyes a los grandes xardinos y a les cases que paecen de cuentu. Tamién muncha xente fue a vivir ellí. Yá nun hubo un día igual que l'otru.
Yérase una vegada un pueblu mui pequeñu que taba mui a les afueres de Xixón. Yera tan pequeñu y tenía tan pocos habitantes que casi naide conocía'l llugar, pero yera un pueblu preciosu y guapu.
Vivíen rodeaos de xardines bien cuidaos y cases precioses y a nenguna-y faltaben detalles. Pero vivíen nun gran aburrimientu porque tolos díes parecíanse muncho.
Un día ocurrióse-yos facer una pequeña romería y pregonalo per too Xixón pa que la xente conociese un pueblu tan guapu como esi. Pues oye, que xubió muncha xente a la fiesta. Nun hubo naide que nun-y gustara'l pueblu.
Dende entós tolos branos llénase aquello de muncha xente que quier sacar munches semeyes a los grandes xardinos y a les cases que paecen de cuentu. Tamién muncha xente fue a vivir ellí. Yá nun hubo un día igual que l'otru.
